اولین عینک آفتابی را چه کسانی درست کردند؟ همه چیز در مورد تاریخچه عینک

امروزه کاربرد عینک آفتابی فراتر از یک اکسسوری است و به بخشی از نیازهای روزانه افراد تبدیل شده است. نور خورشید و اشعه های ماورا بنفش خورشید باعث آسیب های چشمی و آزار چشم می شود، بنابراین استفاده از عینک آفتابی می تواند از چشمان در مقابل نور خورشید محافظت کند، اما آیا می دانید این وسیله بسیار مهم و کاربردی چگونه اختراع شد؟

مخترع شیشه

Salvino D’Armate اغلب با اختراع اولین عینک های چشم در حدود سال ۱۲۸۴ مورد اعتبار قرار گرفت. اولین عینک برای هایپروپی تجویز شد و بر روی پل بینی قرار گرفت. عینک آفتابی همانطور که می دانیم در سال ۱۹۲۹ توسط سام فاستر اختراع شد. او این کار را با استفاده از فیلتر قطبی سازی انجام داد و آن را در کشور آتلانتیک سیتی وولورث به مردم فروخت. شیشه، پلاستیک و پلی کربنات مواد مورد نیاز برای لنز عینک هستند. شیشه ماده اصلی عینک است. زیرا از وضوح نوری بسیار خوبی برخوردار است، اما لنزهای شیشه ای در نسخه های قوی تر می توانند بسیار سنگین باشند. لنزهای پلاستیکی بسیار سبک تر از شیشه هستند اما به راحتی خراشیده می شوند. سبک ترین و باریک ترین ماده لنز عینک، پلی کربنات است که به آن CR-39 گفته می شود.

قاب عینک

اولین معابد قاب عینک توسط صنعتگران اسپانیایی در دهه ۱۶۰۰ ساخته شده است. آنها نوارهای ابریشمی یا رشته ای را به قاب می چسبانند و آنها را روی گوش کاربر حلقه می کردند. انواع جدید عینک توسط مبلغان اسپانیایی و ایتالیایی به چین انجام شده است. چینی ها به جای ساخت حلقه، وزن های فلزی کوچکی را به رشته ها وصل کردند. در سال ۱۷۳۰ ادوارد اسکارلت، معابد سفت و سخت را طراحی کرد که در بالای گوشهای مصرف کننده قرار بگیرد.

پیشرفت های بعدی عینک

در قرن هفدهم مردم اصل لنزهای مقعر و محدب را شناختند. عینک هایی را می توان با لنزهای منفرد تولید کرد که برای دید از فاصله یا نزدیک از نظر دید درست باشد و یا می توان آنها را با لنزهای چند وجهی تولید کرد که هم فاصله و هم خواندن را درمان کند. از شیشه مقعر برای درمان نزدیک بینی استفاده می شد، به طوری که پرتوهای نور منحرف می شدند. از لنزهای محدب برای کمک به درمان دوربینی استفاده می شد، به طوری که اشعه های نور همگرا باشند.

لنزهای استوانه ای که برای درمان آستیگماتیسم مورد استفاده قرار گرفت توسط سرجورج ایری در سال ۱۸۲۵ اختراع شد. از لنزهای دو کانونی می توان برای نزدیک بینی و پرزبایوپی استفاده کرد. آنها اولین بار توسط بنیامین فرانکلین در سال ۱۷۸۴ ابداع شد.

تاریخچه عینک آفتابی در ایران

تاریخچه عینک آفتابی در دوره قاجاریه و با شروع سفرهای برون مرزی ناصرالدین شاه به ایران وارد شد و می‌توان از او به عنوان اولین فرد دارای عینک آفتابی در ایران نام برد. عینک آفتابی در سالهای بعد در دوران پهلوی و پس از هجوم متفقین به ایران رواج بیشتری پیدا کرد.

در سالهای اخیر با تغییر فرهنگ مردم ایران و همچنین ورود انواع عینک‌های آفتابی به کشور حجم استفاده از این کالا رواج پیدا کرده و به غیر از موارد پزشکی در صنعت مد و فشن نیز جای خود را باز کرده‌است. ورود نمایندگی‌ها و واسطه‌های برندهای مختلف سبب آشنایی بیشتر مردم با عینک آفتابی شده‌است و بخش‌های مختلف بازار را تحت تاثیر قرار داده‌است.

تاریخچه عینک آفتابی در جهان

تاریخچه عینک آفتابی به اوایل قرن 20 میلادی باز می‌گردد. در آن زمان این عینک‌ها به عنوان sun cheaters شناخته می‌شدند. (cheater یک اصطلاح عامیانه برای عینک در میان مردم آمریکاست.)

عینک آفتابی نوعی عینک محافظ محسوب می‌شود. این نوع عینک از رسیدن نور آفتاب به چشم و انرژی بالای ناشی از نور مرئی که می‌تواند موجب آسیب‌ها و ناراحتی‌های چشمی شود، جلوگیری می‌کند. در اوایل قرن 20 این عینک‌ها به عنوان sun cheaters شناخته می‌شدند.

در عصر تاریخ و پیش از تاریخ مردمان اینویت (Inuit) عاج‌های صاف شده شیرماهی را به عنوان عینک استفاده می‌کردند. این عاج‌ها حاوی سوراخ‌هایی بودند که قابلیت دیدن را امکان‌پذیر می‌ساختند و به این ترتیب چشم‌هایشان را از اشعه‌های مضر خورشید حفظ می‌کردند.

گفته شده که امپراتور رم، نرو (Nero) به تماشای جنگ گلادیاتور با زمرد سبز که همانند آینه عمل می‌کرد، علاقه داشت. عینک آفتابی نیز از جام‎های مسطح شیشه‌ای با کوارتز دودی ساخته شده بود. که قدرت اصلاحی نداشت اما چشم‌ها را از تابش خیره‌کننده خورشید محافظت می‎کرد. این عینک‌ها در قرن 12 و یا پیش از آن در چین استفاده می‌شد.

اسناد باستانی نشان می‌دهد که عینک‌های دودی کریستال در هنگام قضاوت در دادگاه‌های باستانی چین استفاده می‌شد تا در هنگام پاسخ، حالات چهره پوشانده شود.

جیمز آیکوچ (James Ayscough) در اواسط قرن 18 (1752) لنزهای رنگی را در عینک‌ها مورد آزمایش قرار داد. این عینک‌ها با عینک‎های آفتابی امروزی تفاوت بسیاری داشتند.

آیکوچ معتقد بود که لنز‌های رنگی سبز یا آبی هر کدام می‌توانند نوع خاصی از عیوب بینایی را اصلاح کنند. از نظر او پرتوهای خورشید برای چشم نگران کننده نبود.

در قرن  19 و 20 عینک‌های زرد، کهربایی و قهوه‌ای برای افراد مبتلا به سیفلیس (syphilis) تجویز می‌شد. زیرا حساسیت به نور یکی از علائم بیماری تلقی می‌شد

اختراع اولین عینک آفتابی محافظ در برابر اشعه فرابنفش

لنز های کروک هم در سال 1909 معرفی شدند که یک شیمیدان و فیزیکدان بریتانیایی به نام ” ویلیام کروک ” این عینک های آفتابی را اختراع کرد که 100% اشعه فرابنفش را مسدود می کردند و همین باعث شد که استفاده از عینک ها دوباره رواج پیدا کند.

مهم ترین پیشرفت تکنولوژی، لنز های پلاریزه ای بود که در سال 1930 معرفی شدند که از تابش شدید اشعه خورشید جلوگیری می کرد و آسیب به چشم را بر اثر اشعه فرابنفش به حداقل می رساند.

ظهور عینک های آفتابی مدرن در قرن 20

حدودا در سال 1920، عینک آفتابی ها محبوبیت زیادی در بین مردم پیدا کردند و طراحی های آن ها روز به روز مدرن تر می شد. عینک ها تا حدی محبوبیت پیدا کرد که جزء ضروریات روزانه برخی از آن ها محسوب می شود.

تا قرن 20 عینک های مدرن امروزی که آن ها را می شناسیم، اختراع نشده بودند. عینک های آفتابی مدرن در ابتدای قرن بیستم ظهور کرد و بیشتر ستاره های هالیوود از آن برای محافظت از چشم هایشان در برابر چراغ های صحنه، استفاده می کردند. همچنین این افراد از عینک برای پنهان کردن قرمزی و التهاب چشم و شناخته نشدنشان در مجامع عمومی استفاده می کردند.

تولید عینک های آفتابی برای استفاده عموم مردم

در سال 1929 ” سام فوستر” مدل هایی از عینک ها را در آن زمان به فروش رساند که طرفداران بسیار زیادی داشت و افراد مختلفی برای بهبود ظاهر خود از آن ها استفاده می کردند.

فوستر کمپانی تولید عینک های پلاستیکی را در ماساچوست تاسیس کرد و محصولات زیادی را به فروش رساند و تاسال 1937 در آمریکا بیش از 20 میلیون عینک آفتابی به فروش رسید. کمی بعد از آن؛ اولین دستگاه ذوب پلاستیک اختراع شد که در ساخت این عینک ها تأثیر بسیار زیاد و مثبتی داشت.

عینک های خلبانی

بوش و لامب در کنار یکدیگر در یک کمپانی شروع به تولید عینک های آفتابی برای ارتش کردند که طراحی آن با مدل قبلی فرق داشت و یک برند و مدل جدید از عینک های آفتابی وارد فیلم های سینمایی هم شد.

خلبانان نیروی هوایی ایالات متحده به محافظت از چشم هایشان در برابر تابش های درخشان آفتاب نیاز داشتند، بنابراین 1937عینک آفتابی امروزه مشهور به خلبانی توسط شرکتRay-Ban ایجاد شد که از چشم ها در برابر اشعه های مضر فرابنفش محافظت می کرد. این نوع عینک که در ابتدا برای خلبانان طراحی شده بود، به تدریج وارد عرصه مد شد.