نقد فیلم The Road 2009 | بررسی خلاصه داستان فیلم سینمایی جاده ۲۰۰۹
فیلم جاده (2009 The Road ) نام یک فیلم درام به کارگردانی جان هیلکات و با بازی ویگو مورتنسن محصول سال ۲۰۰۹ آمریکا است. فیلم اقتباسی است از کتابی پادآرمانشهری با همین نام نوشته کورمک مک کارتی (نویسنده تحسین شدهٔ جایی برای پیرمردها نیست)؛ هر چند که داستان فیلم کمی با کتاب فرق دارد. داستان فیلم جاده بر اساس رمانی جایزه‌گرفته از کورمک کارتی است. ویگو مورتنسن که در سال ۲۰۰۷ برای فیلم وعده‌های شرقی نامزد جایزه اسکار بوده، در این فیلم نقش مردی بدون نام را بازی می‌کند. داستان فیلم بسیار تاریک است و آیندهٔ بشریت را به چالش می‌کشد. در آینده، بر اثر فاجعه‌ای، کرهٔ زمین با وضعی وخیم روبه‌روست. گیاهان مرده‌اند و خوردنی‌ها رو به پایان‌اند. پدری به‌همراه پسرش می‌خواهد خود را نجات دهد و برای این کار دست به سفری در یک جاده می‌زند. بر اثر این بی‌غذایی، بسیاری از انسان‌ها حس هم‌نوع‌دوستی خود را از دست داده‌اند و همه برای زنده‌ماندن با هم می‌جنگند. این پدر و پسر در تلاش هستند تا خود را نجات دهند. در بین راه، هریک به‌شدت ناامید می‌شود و چند بار به فکر خودکشی می‌افتد، اما هر بار دیگری به او امید می‌دهد که آنها می‌توانند این جاده را طی کنند.
فهرست مطلب
بازیگران فیلم The Road 2009
بازیگران چه کسانی هستند؟ در فیلم The Road بازیگرانی چون ویگو مورتنسن ، شارلیز ترون ، کدی اسمیت-مک فی ، رابرت دووال ، گای پیرس ، مولی پارکر و مایکل کی ویلیامز به ایفای نقش و بازیگری پرداخته‌اند. در فیلم جاده حدود 11 بازیگر جلوی دوربین رفته‌اند که از نظر تعداد بازیگران می‌توان جاده را یک اثر پربازیگر عنوان کرد. از این‌لحاظ کارگردانی فیلم The Road باتوجه به بازی گرفتن از این تعداد بازیگر و مدیریت آنها کار بسیار دشواری بوده است؛ باید بررسی کرد آیا John Hillcoat به‌عنوان کارگردان و به‌عنوان بازیگردان و همچنین تیم بازیگری جاده توانسته‌اند در این زمینه موفق باشند و بازیهای درخشانی را نمایش دهند؟
از دیگر بازیگران فیلم جاده می‌توان به گرت دیلاهانت ، Bob Jennings ، Agnes Herrmann و Jack Erdie اشاره کرد.
متوسط سن بازیگران فیلم سینمایی جاده براساس میزان سنی که از آنها در دایرةالمعارف آنلاین سینما و تلویزیون یعنی منظوم ثبت شده، 54 سال است که نشان می‌دهد بازیگران جاده عمدتا از میانسالان هستند.
خلاصه داستان فیلم The Road
در خلاصه داستانی که یا از سوی تیم رسانه‌ای اثر و یا توسط دیگر رسانه‌ها درباره داستان جاده منتشر شده است، می‌خوانیم: «آمريکا پاک نابود شده است. ساکنين اين کشور يا نابود شده يا کشور را ترک کرده اند، پوشش گياهي تماما از بين رفته است. همه ي زيرساخت هاي تمدني نابود شده. چند سالي از اين حادثه مي گذرد و حالا دو شخصيت اصلي قصه، «مرد» (ويگو مورتنسن) و«پسر» (کودي اسميت مک في) ده ساله اش، سعي دارند از اين سرزمين مرگبار آکنده از انواع خطرات عبور کرده و خود را به درياي آزاد برساند؛ دريايي که هميشه در تاريخ آمريکا مترادف با اميد بوده است. «مرد» همواره در تلاش است تا«پسر»ش را به ادامه ي مسير تشويق کند و «پسر» هم که از تماشاي اين همه ويراني متحير است براي زنده مانده صرفا به پدر خود متکي است. «مرد» يک تفنگ با دو گلوله در اختيار دارد. او تصميم گرفته که اگر در يک شرايط ناگوار گرفتارشد، از اين دو گلوله براي کشتن خودش و پسرش استفاده کند. فيلم از بامزه نشان دادن پسر يا حتي از نمايش رابطه ي گرم پدر و پسري اکيدا خودداري کرده است.در صحنه هاي بازگشت به گذشته چارليز ترون را مي بينيم که در نقش همسر«مرد» در روزهايي که تمدن هنوز سرجاي خودش بود، ظاهر شده است .«مرد» حالا که در شرايط سختي گرفتار شده، تنها تکيه گاه روحي اش چنگ زدن به خاطرات گذشته است.»
نقد فیلم The Road 2009
“The Road” تصاویر و شخصیت های رمان کورماک مک کارتی را تداعی می کند. این قدرتمند است ، اما برای من فاقد همان هسته اصلی احساسات است. مطمئن نیستم تقصیر فیلمسازان باشد. خود رمان اگر محدود به شخصیت ها و تصاویرش باشد ، موفقیت آمیز نخواهد بود. تأثیر آن بیشتر از نثر مک کارتی است. در مورد همه کارهای مک کارتی نیز همین مسئله وجود دارد ، اما به خصوص این مورد ، زیرا گفتگوی وی بسیار محدود ، کمتر باروک از حد معمول است.
داستان ساده است: آمریکا ویران شده است. خانه ها ویران شده یا رها شده اند ، پوشش گیاهی در حال مرگ است ، محصولات زراعی از کار افتاده اند ، زیرساخت های تمدن از بین رفته است. در حافظه اخیر چنین اتفاقی افتاده است که حتی پسر ، بسیار جوان ، در جهانی سالم به دنیا آمد. هیچ دلیلی برای این تخریب آورده نشده است ، شاید به این دلیل که هیچ دلیلی کافی نیست. مک کارتی درباره درک عمومی دوران پس از 11 سپتامبر صحبت می کند. مرد و پسر در حال رفتن به سمت دریا هستند ، شاید به بهترین دلیل که دریا همیشه مسیر امید در این کشور بوده است.
جمعیت بازمانده به بازماندگان وحشی تقلیل یافت و برده ها را ضعیف کرد ، شاید از آنها برای غذا استفاده کرد. ما همیشه این کار را انجام داده ایم ، به عنوان مثال از گاوهای گوشتی برای چراندن هکتار مرتع استفاده می کنیم تا بتوانیم کالری غلیظ حاصل از کار آنها را مصرف کنیم. در سرزمینی که غذا کم است ، افراد بی خانمان به دنبال مواد غذایی کنسرو می روند و می ترسند بدن خودشان این کار را برای آدمخواران انجام دهد.
در حالی که ما در مورد آن اسلحه ها و مهمات ذخیره شده برای آخرالزمان شنیده ایم ، مغازه های اسلحه فروشی کنار جاده کم کار شده اند. مرد اسلحه ای با دو گلوله باقی مانده است. او مسافر مشکوکی است که به هرکسی که می بیند مشکوک است. او و پسر چند کالای تجاری را در یک سبد خرید حمل می کنند. شما فرزند خود را به ادامه راه تشویق می کنید ، اما امید کمی برای پایان سفر خود بگذارید.
من مطمئن نیستم که می توان شخصیت ها را بهتر تفسیر کرد یا متفاوت. ویگو مورتنسن مرد را لجباز و سرسخت نشان می دهد که مصمم است از پسرش محافظت کند. Kodi Smit-McPhee به عنوان کودکی مبهوت و نابود شده و وابسته به پدرش در دنیایی که باید برای او روشن باشد هر انسانی می تواند در یک لحظه بمیرد ، قانع کننده است. این فیلم در برابر هرگونه تمایل به زیبا و دلگرم کردن کودک مقاومت می کند.
صحنه های فلش بک چارلیز ترون را به عنوان همسر و مادر این دو در آفتابی ترین روزهای اول نشان می دهد. این تصاویر نشان می دهد که ازدواج شکست خورده است ، و این خاطرات مرد را آزار می دهد.من مطمئن نیستم که این داستان فرعی چقدر به کل فیلم مربوط است. یک ازدواج شاد یا غمگین ، آیا در این دنیای جدید همینطور نیست؟ با این حال ، برای مرد و پسر معنی زیادی دارد. در زمان ویرانی مطلق ، به خاطرات می چسبیم.
